Διάβασα το βιβλίο της Η ΚΑΜΑΡΙΕΡΑ της ΝΙΤΑ PROSE, σε ρέουσα και δημιουργική μετάφραση της Βούλας Αυγουστίνου, από τις Εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ.
Η υπόθεση εκτυλίσσεται με φόντο ένα πολυτελές ξενοδοχείο, όπου δολοφονείται ένας βαθύπλουτος τακτικός πελάτης του. Μια γλυκύτατη και απονήρευτη Καμαριέρα, με την πάντα καλοπροαίρετη διάθεση αλλά και το αίσθημα μοναξιάς μετά τον θάνατο της αγαπημένης και θυμόσοφης γιαγιάς της, γίνεται το ιδανικό θύμα για να του φορτώσουν το έγκλημα.
Κατά την εξιχνίασή του βλέπουμε όλη την κοινωνική τοπογραφία. Από την ευαισθησία και την αθωότητα, έως την απάθεια και την σατανική πονηρία.
Ευχάριστη ανάγνωση, με λογοτεχνικές αρετές και πρωτότυπη αστυνομική πλοκή, ο κόσμος της Καμαριέρας είναι ένας κόσμος απλός και βαθύς σε συναισθήματα, με οδηγό τις ζωτικές συμβουλές της γιαγιάς της.
Σημειώνω ενδεικτικά δύο που τις κράτησα και για μένα: α) Όταν όλα τα άλλα αποτυγχάνουν συγύρισε και β) Όλα θα πάνε καλά στο τέλος. Αν δεν είναι καλά, τότε δεν είναι το τέλος.
Η Καμαριέρα μας λοιπόν είναι τόσο αξιαγάπητη που είναι μεν στα όρια της αφέλειας, αλλά και στο κέντρο της καλοσύνης. Η καρτερικότητα και η τιμιότητα της που αποτελούν καίρια στοιχεία αυτογνωσίας και η λεπταίσθητη ποιότητα του χαρακτήρα της, που μπορεί να περνά μακροσκοπικά απαρατήρητη από την μεγάλη μάζα των ηρώων του βιβλίου, όπως γίνεται και στην καθημερινότητα όλων μας όπου πρυτανεύει η μεγαλοστομία και η οίηση, είναι αυτή που κερδίζει, παρηγορητικά για τον ευαίσθητο αναγνώστη, το παιχνίδι της ουσίας στη ζωή.
Θα ήταν ευχής έργο να ήταν αληθινός ο χαρακτήρας της Καμαριέρας. Μήπως όμως μπορεί και να είναι; Μήπως η Καμαριέρα είναι μια λησμονημένη πλευρά του εαυτού μας, ενός εαυτού συνειδητού και υπεύθυνου, στοιβαγμένου κάτω από εγωπάθειες και κακίες, που μόλις και μετά βίας πια ψιθυρίζει ότι είμαστε εδώ, σε τούτο τον κόσμο, όχι για να δούμε τι θα πάρουμε αλλά για να δούμε τι θα δώσουμε;
Μέχρι την επόμενη φορά, σας χαιρετώ.
Γιώργος
