Στην γειτονιά μας μένει ο Βαγγέλης. Ένας άντρας γύρω στα 50 που το μοναδικό πράγμα που του ανήκει, είναι μια μπάλα πλαστική. Ένα μεγάλο τόπι. Μια φούσκα. Με αυτήν την μπάλα κυκλοφορεί στους δρόμους αγκαλιά και είναι ο κόσμος του όλος.
Τον κοροϊδεύουν τον Βαγγέλη. Μα δεν γνωρίζουν οι αδαείς πως ο Βαγγέλης είναι ελεύθερος. Πως είναι ευτυχισμένος. Δεν έχει τίποτα πολύτιμο να χάσει. Δεν έχει τίποτα για το οποίο πρέπει να ανησυχεί. Δεν έχει laptop, δεν έχει χρυσαφικά, δεν έχει πράγματα ηλεκτρονικά, δεν έχει ipad, δεν έχει μηχανές, δεν έχει τσάντες ακριβές. Είναι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ.
Μετά την προχτεσινή ληστεία στο σπίτι μας, τον σκέφτομαι πολύ τον Βαγγέλη. Χρειάστηκε να μας αρπάξουν με την βία χρόνια και χρόνια δουλειάς, πράγματα με χρηματική αλλά πάνω από όλα συναισθηματική αξία, για να νιώσω παράλληλα με την αφόρητη πίκρα και το μεγαλείο της ελευθερίας.
Και ναι. Λυπάμαι πολύ για αυτόν τον βιασμό. Λυπάμαι πολύ που δεν θα ξαναδώ ποτέ τα δώρα της μάνας μου και της γιαγιάς μου, που δεν θα βάλω ποτέ ξανά την βέρα μου, που έχασα φωτογραφίες, αρχεία, τον υπολογιστή μου και τόσα άλλα.
Λυπάμαι που το παιδί μου έζησε αυτήν την ιστορία, που ο φόβος εισέβαλε στο σπίτι μας και που υπέστει αυτήν την ταλαιπωρία.
Μα δεν θα μείνω εκεί. Δεν θα αφήσω το μυαλό μου να κολλήσει στον φόβο και στην οργή, όσο κι αν τα βράδια κλωθογυρίζει σε εκείνη τη μέρα κι αναπαράγει εικόνες που με γεμίζουν λύπη.
Θα προχωρήσω και θα πω ευχαριστώ, που δεν ήμασταν εκεί. Ευχαριστώ που δεν βιώσαμε σωματικό βιασμό και πόνο. Ευχαριστώ που έχουμε ο ένας τον άλλον. Ευχαριστώ που ξημέρωσε η επόμενη μέρα με λόγια και πράξεις αγάπης και στήριξης από γνωστούς κι αγνώστους. Ευχαριστώ που ήρθα πιο κοντά στον άντρα μου και στο παιδί μου. Ευχαριστώ που βίωσα αυτήν την αίσθηση της απόλυτης ελευθερίας. Δεν έχω πια τίποτα υλικό που να αξίζει. Δεν μου ανήκει πια τίποτα που να φοβάμαι μην μου το κλέψουν, μην μου το πάρουν, μήπως το χάσω, μιας και ότι πολυτιμότερο έχω είναι μέσα μου.
Η αγάπη, η χαρά, το νοιάξιμο, η ελπίδα δεν κλέβονται, όσο κι αν προσπαθήσουν κάποιοι.
Δεν θέλω πια να προστατεύω τίποτα άλλο, πέρα από την υγεία μας και την χαρά μας. Πέρα από την ελπίδα μας και την ζωή μας.
Και ναι! Θέλω να είμαι κι εγώ σαν τον Βαγγέλη. Να περπατάω στους δρόμους της πόλης, ανέμελη και ελεύθερη με μια μπάλα αγκαλιά...

Σας ευχαριστώ πολύ κι από εδώ, για τα μηνύματά σας και για το ενδιαφέρον σας.
Ήταν και είναι πολύτιμα.