Είναι κι αυτές οι μέρες, στη μέση της εβδομάδας, που η ανάγκη για έμπνευση είναι μεγάλη. Η ανάγκη για ταξίδια, όνειρα, ξεκούραση, χαλάρωση, η ανάγκη για λίγες μικρές χαρές.
Μετά από πολύ καιρό, είπα να ξαναζωντανέψω την ενότητα"Οι μέρες μέσα από το κινητό μου", μια σειρά από αναρτήσεις με περισσότερες φωτογραφίες και λιγότερα λόγια, που περιγράφουν οπτικά, στιγμές από την καθημερινότητα μας.
Καλά είναι και τα λόγια, αλλά μερικές φορές και η σιωπή κάνει καλό.
Αφήνω λοιπόν εδώ μερικές φωτογραφίες που περιγράφουν πως περάσαμε το τελευταίο διάστημα, απολαμβάνοντας slow mornings με μουσική στο σπίτι, φαγητό με φίλους και καλό κρασί, βόλτες στο κέντρο της πόλης για καφέ, αστείες στιγμές και χαλαρή διάθεση.
Μέρες που ενώ όλα γύρω σου είναι φωτεινά, εσύ βρίσκεσαι στο μαύρο σκοτάδι;
Μέρες που σου είναι σχεδόν αδύνατο να λειτουργήσεις, να μιλήσεις, να φας, να κάνεις μπάνιο, να επικοινωνήσεις, να πιστέψεις, να γελάσεις, να χαρείς;
Μέρες που ενώ τα έχεις όλα, εσύ είσαι χάλια;
Μέρες που το μόνο που νιώθεις είναι τύψεις;
Τύψεις που δεν είσαι αρκετή για την οικογένεια σου, το παιδί σου, τον άντρα σου, τη δουλειά σου, τύψεις για τον κόσμο που υποφέρει, για τα παιδιά στην Συρία, τους άστεγους στους δρόμους, τους ανθρώπους στα νοσοκομεία, όλους όσοι τέλος πάντων δεν έχουν ότι έχεις εσύ;
Έχεις κι εσύ μέρες που δεν αγαπάς τον εαυτό σου; Που δεν τον προσέχεις, που το βασανίζεις, τον κακομεταχειρίζεσαι, τον προσβάλεις, τον μειώνεις, τον παραπετάς και τον υποβαθμίζεις; Έχεις κι εσύ αυτές της μέρες που προσπαθείς να μπουκώσεις το κενό με φαγητό, ποτό, ψώνια, ρούχα, πράγματα, ψέματα;
Έχεις κι εσύ μέρες που ενώ έχεις καταφέρει αυτά που θες δεν είσαι τελικά χαρούμενη, δεν είσαι γεμάτη, δεν είσαι ευχαριστημένη και ψάχνεις την επιβεβαίωση στον κάθε άσχετο, στο ίντερνετ και στα likes;
Που ψάχνεις να γλυτώσεις από αυτό το βαρύ και σκοτεινό συναίσθημα φεύγοντας μακριά, σκεπάζοντας το για να μην το βλέπεις, να μην το ακούς, να μην το νιώθεις να μην το επικοινωνείς, να μην το αποδέχεσαι;
Αν έχεις κι εσύ τέτοιες μαύρες μέρες, θέλω να σου πω πως δεν είσαι μόνη σου.
ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΗ.
Όλοι περάσαμε, περνάμε και θα περάσουμε από αυτήν την σκοτεινή σήραγγα. Όλοι. Όμως κάποια στιγμή θα δούμε το φως στην άκρη του τούνελ και θα νιώσουμε την ελπίδα ξανά και θα σκεφτούμε πως δεν μπορεί, θα έρθουν πάλι όμορφες μέρες, φωτεινές και καλύτερες μέρες.
Θα θυμηθούμε πως δεν χρειάζεται να είμαστε τέλειες για να είμαστε αρεστές και πως κάπου υπάρχει κάποιος που μας αγαπά και μας αποδέχεται για αυτό και μόνο για αυτό που είμαστε!
Κάθε φορά γράφω το ίδιο πράγμα και στο τέλος, θα καταντήσω γραφική.
Όμως πραγματικά δεν καταλαβαίνω πόσο γρήγορα κυλάει ο χρόνος...
Πότε φτάσαμε κι όλας στον Οκτώβρη;
Θα μου πείτε πως ένα μερίδιο ευθύνης το έχει και ο καιρός, που δεν μας βοηθάει να καταλάβουμε τις αλλαγές της εποχής και νομίζουμε πως ακόμα είναι καλοκαίρι, αλλά όπως και να ΄χει, το φθινόπωρο είναι εδώ και εγώ για αυτόν τον μήνα, θέλω να κάνω πράγματα που θα με φέρουν "πιο κοντά του".
Για αυτόν τον μήνα θέλω:
•Να συνεχίσω να στηρίζω τις επιλογές μου.
•Να ετοιμάσω ένα ακόμα Halloween Party για την Χριστίνα.
•Να κατεβάσω τα χειμωνιάτικα ρούχα και παπούτσια μας.
•Να ξεκινήσω μαθήματα γαλλικών.
•Να οργανώσω μια βραδιά Harry Potter.
•Να κολλήσω αυτοκόλλητα στην καινούργια μου ατζέντα.
•Να δεχτώ απλόχερα τις ευκαιρίες που μου δίνονται.
Ο πρώτος του φθινοπώρου, που μεταξύ μας, δεν μας έβαλε και πολύ στο κλίμα της εποχής αφού οι μέρες ήταν στην πλειοψηφία τους καλοκαιρινές.
Ελπίζω ο Οκτώβρης να με αποζημιώσει, αφού δεν σας κρύβω πως με κούρασε λίγο η παράταση του καλοκαιριού.
Παρόλα αυτά, αυτός ο μήνας που μας αποχαιρετά, ήταν πολύ παραγωγικός και δημιουργικός και δημιούργησε συνθήκες για αρκετά όμορφα πράγματα που σας πω εν καιρό!
Επίσης κατάφερα να κάνω διαφορά από την λίστα μου και νιώθω πολύ χαρούμενη για αυτό.
Είδα τα σύννεφα να ταξιδεύουν, είπα ΟΧΙ εκεί που έπρεπε, κάλεσα στο σπίτι φίλους για homemade margaritas και tacos, κοιμήθηκα το μεσημέρι που (επιτέλους) έβρεξε, έκανα ένα δώρο στο σώμα μου, έφαγα ένα bagel με φυτικό τυρί, ήπια ένα chai tea latte, είπα ένα "ευχαριστώ" με τον δικό μου τρόπο, αγκάλιασα ένα δέντρο και του είπα τις σκέψεις μου, χοροπήδησα όσο πιο ψηλά μπορούσα και ήλπισα για το καλύτερο!
•Να κάνω ένα δώρο στο σώμα μου.
•Να πιω ένα chai tea latte.
•Να πω ένα "ευχαριστώ" με τον δικό μου τρόπο.
•Να κάνω ένα ξεκαθάρισμα στην ντουλάπα μου.
•Να απολαύσω ένα ζεστό αφρόλουτρο.
•Να πω ΟΧΙ εκεί που πρέπει.
•Να ελπίσω για το καλύτερο.
•Να καλέσω στο σπίτι φίλους για homemade margaritas και tacos.
•Να αγκαλιάσω ένα δέντρο και να του πω τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου.
Είμαι η Ζωή ή αλλιώς Mama Petounia. Ζω στην Αθήνα παρέα με τον άντρα μου, την κόρη μας και το μικρό σκυλί μας. Είμαι ηθοποιός και μεταξύ άλλων δίνω την φωνή μου σε cartoons και προσπαθώ να ανακαλύψω τις μικρές και μεγάλες χαρές της ζωής και να τις μοιραστώ μαζί σας! Μου αρέσουν τα ταξίδια, η φωτογραφία και οι χαρούμενοι άνθρωποι! Καλώς ήρθατε στο blog μου!