Το τελευταίο διάστημα, η καθημερινότητά μου ήταν γεμάτη υποχρεώσεις, συναντήσεις, ραντεβού, δουλειές, εξόδους και άπειρες σκέψεις για το πως όλα αυτά θα γίνουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, με τρόπο ώστε ΟΛΟΙ και ΟΛΑ να είναι καλά…
Και φυσικά, ήρθε η στιγμή που κλάταρα. Κανονικά. Την Τετάρτη το μεσημέρι, το σώμα μου μου έστειλε ένα ηχηρό μήνυμα. ΧΑΛΑΡΩΣΕ. Και μου το έστειλε με τον “καλύτερο” τρόπο.
Έπαθα το γνωστό και αστείο ως λέξη, λουμπάγκο στη μέση μου. Έμεινα διπλωμένη στα δύο, ανήμπορη να κάνω έστω κι ένα βήμα.
Το θέμα ήταν απλό. Έπρεπε να επαναπροσδιορίσω τις προτεραιότητες της καθημερινότητάς μου και να βάλω στην άκρη οτιδήποτε “περιττό”, να αφήσω τους άλλους να κάνουν πράγματα χωρίς να σκέφτομαι ότι πρέπει να τα κάνω εγώ μιας και εγώ θα τα κάνω καλύτερα από αυτούς. Έπρεπε να χαλαρώσω και να απολαύσω μια ολόκληρη μέρα στο κρεβάτι μου, χωρίς να με νοιάζει τι θα φάμε για μεσημεριανό, αν θα απλώσω το πλυντήριο, αν θα πάω την Χριστίνα στις απογευματινές της δραστηριότητες, αν θα καθαρίσω το σπίτι, αν θα πάω στη δουλειά ή σε προγραμματισμένα ραντεβού, αν είναι όλοι και όλα εντάξει.
Και πραγματικά, ενώ στην αρχή που φάνηκε σαν ένα είδος μαρτυρίου, στην πορεία πρέπει να πω πως το απόλαυσα και πως το χάρηκα!
Χαλάρωσε και έριξα τους ρυθμούς, ακύρωσα όλα όσα είχα να κάνω, και ως διά μαγείας όλα προσαρμόστηκαν μαζί μου και βρήκαν τον δρόμο και τη λύση τους και χωρίς εμένα…!
Σας φιλώ
