Γίνε η αλλαγή που θες να δεις στους άλλους
Έχω την τύχη να ζω μαζί με έναν σοφό άνθρωπο. Με έναν άνθρωπο ευαίσθητο, μετρημένο, σεμνό, έξυπνο, πνευματώδη, δουλευταρά.
Έναν άνθρωπο που ενώ άνετα θα μπορούσε να ζει μέσα στο "φαίνεσθαι" (με τις σπουδές και την καριέρα που έχει κάνει), εκείνος επιλέγει να ζει ουσιαστικά και απλά. Όσο πιο απλά μπορεί.
Φιλοσοφώντας τη ζωή και προσπαθώντας πάντα να κάνει αυτό που θα ήθελε οι άλλοι να του κάνουν. Είναι φορές που εκνευρίζομαι μαζί του. Με την ανοχή του, την υπομονή του, την καλοσύνη του, την ανεκτικότητα του απέναντι στην βλακεία των ανθρώπων.
Βέβαια αφού μου περάσει ο εκνευρισμός ή κι ο θυμός πολλές φορές, συνειδητοποιώ πως ο Γιώργος με μαθαίνει τόσα πολλά πράγματα. Και πάνω από όλα μου μαθαίνει έναν άλλον τρόπο προσέγγισης της ζωής. Έναν τρόπο πιο ήπιο, πιο ουσιαστικό, χωρίς θυμό και επιθετικότητα, χωρίς εγωισμούς και ψεύτικες συμπεριφορές, χωρίς καμία ανάγκη για οποιαδήποτε είδους επίδειξη.
Και το πιο σημαντικό είναι πως αυτόν τον τρόπο μου τον μαθαίνει μέσα από τις πράξεις του και όχι με λόγια.
Όπως προχτές.
Η πολυκατοικία που μένουμε δεν είναι μεγάλη και όλοι γνωριζόμαστε λίγο-πολύ μεταξύ μας.
Ο Γιώργος έχει την συνήθεια να βοηθάει όπου μπορεί όταν προκύπτουν θέματα στο κτήριο, αφού πιστεύει πως από την στιγμή που κατοικεί σε αυτό, είναι κι μέρος του, άρα θα πρέπει να φροντίζει και για το γενικότερο καλό του.
Εγώ από την άλλη, βλέποντας πως ο καθένας κοιτάει την πάρτη του, κρατάω μικρό καλάθι. Όπως για παράδειγμα με την κυρία που μένει σε παρακάτω όροφο, η οποία όπου μπορεί, εκμεταλλεύεται τα κοινά και γίνεται πολλές φορές άδικα επικριτική, ρίχνοντας την ευθύνη στους άλλους.
Εγώ, προσπαθώ να έχω μια ουδέτερη στάση απέναντι της, χωρίς πολλά πολλά.
Ο Γιώργος από τη άλλη έχει μεγαλύτερη ανοχή απέναντί της και της φέρεται με ευγένεια και στωικότητα.
Πριν από μερικές μέρες, φεύγοντας για τη δουλειά του, άκουσε στον διάδρομο πηγαίνοντας να πάρει το ασανσέρ, την από κάτω πόρτα να ανοίγει. Αντί να μπει μέσα και να κατέβει στο ισόγειο, σταμάτησε για να πάρει μαζί του και το άτομο που κάλεσε το ασανσέρ, σκεπτόμενος πως θα ήταν κρίμα να περιμένει, αφού το ασανσέρ μας δεν είναι αυτόματο.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που το έκανε. Θεωρεί πως είναι μια μικρή πράξη χαράς προς τον συνάνθρωπο και γείτονα, που μπορεί να τον κάνει να δει την μέρα του με διαφορετικό μάτι.
Εγώ πάλι, ούτε που να το σκεφτώ, καθώς τις περισσότερες φορές νιώθω αμήχανα με την ύπαρξη τρίτων μέσα σε έναν τόσο μικρό χώρο.
Σταματώντας λοιπόν στον από κάτω όροφο, εξέπληξε την κόρη της εν λόγω κυρίας, όταν της πρότεινε να κατέβουν παρέα για να μην χάσει χρόνο, περιμένοντας τον να κατέβει.
Η κοπέλα πραγματικά ξαφνιάστηκε ευχάριστα, μιας και μάλλον κανείς δεν έχει κάνει κάτι παρόμοιο, τουλάχιστον στην πολυκατοικία.
Όταν την επόμενη μέρα μου το ανέφερε ο Γιώργος, εγώ δεν το σχολίασα, μα μέσα μου σκέφτηκα πως παραείναι καλός με το να διευκολύνει την κόρη της κυρίας που δεν χάνει ευκαιρία να τον σχολιάζει και να τον κουτσομπολεύει.
Σήμερα το πρωί, ετοιμαζόμασταν οικογενειακώς για να πάμε την Χριστίνα στο σχολείο. Είχαμε καθυστερήσει λίγο γιατί παρόλο που ξυπνήσαμε νωρίς, αργήσαμε να φύγουμε από το σπίτι.
Βγαίνοντας στο διάδρομο και πριν προλάβουμε να πατήσουμε το κουμπί για να καλέσουμε το ασανσέρ, μας το είχαν ήδη πάρει με αποτέλεσμα να αγχωθούμε λιγάκι παραπάνω.
Το ασανσέρ σταμάτησε στον κάτω όροφο. Αλλά αντί να αρχίσει την καθοδική του πορεία, ανέβηκε προς τα πάνω. Και όταν η πόρτα άνοιξε, εμφανίστηκε η κυρία του κάτω ορόφου, χαμογελαστή και γλυκιά, και μας πρότεινε να κατέβουμε μαζί της...
Μόνο μέσα από τις δικές μας πράξεις μπορούμε να δούμε την διαφορά στις πράξεις των άλλων. Μόνο μέσα από την δική μας υπέρβαση μπορεί να γίνει ο κόσμος μας καλύτερος.
Για σήμερα, επιλέγω να βάλω στην άκρη τους εγωισμούς, τις μικρότητες και την προάσπιση του εγώ μου και να κάνω μια πράξη αγάπης προς κάποιον άλλον, χωρίς να περιμένω καμία ανταπόδοση. Έτσι απλά. Επειδή μπορώ να γίνω η αλλαγή που θέλω να δω στους άλλους.
0 σχόλια